Logbuch, Oktober 31

31 fir Oktober - Wann Dir am Hafen no ville Stonne Navigatioun kënnt, schéngt d'Zäit méi séier ze ginn.

Dir sidd moies um 7 opgestanen mat der Iddi fir de ganzen Dag vir ze sinn an op eemol fannt Dir Iech um Enn vum Nomëtteg laafen fir net d'Fähr ze verpassen an net d'Sëtzung op der Estaque mat der Grupp vun de Pasifisten ze verpassen Marseille

D'Zäit flitt: d'Boot botzen, d'Kichen opfëllen, eng Wäschmaschinn sichen fir Kleeder ze wäschen, géint de Wi-Fi ze kämpfen, dee vum Däiwel schéngt, no der Bonfonchiare vum Kapitän, deen zënter Deeg géint een kämpft (mir zitéieren) "verdammt meo“.

Déi epesch Clash tëscht dem Meolo, e klengen Apparat dat zerwéiert fir d'Käerzen unzepassen, an de Kapitän, fir de Moment ass an enger Aart Tie op en Enn gaang, awer mir mengen datt et nëmmen e temporäre Waffestëllstand ass.

De Meolo ass verréid a bedroht sech ze rächen. Awer loosst eis net täuschen: mir hunn eis um 6:25 um Fährhafen fonnt an den Telefon geruff: "Wou sidd Dir opgehalen? Lafen, d'Fähr geet fort!"

All si Schwieregkeeten, an op der Flucht kommen e puer mat der Fähr duerch d'Hoer

De Kapitän an ee vun de Jongen, bis e Moment ier se sech fir d'Wäschmaschinn/Trockner/Meolo-Missioun asetzen, kommen op der Flucht mat enger valabeler Begrënnung: "Den Trockner huet 12 Minutten gedauert."

Gutt, an der Zwëschenzäit hate mir e Gespréich mam Ticketbüro vun der Fähr, déi zouginn datt e puer Wierder vun der italienescher kennen.

Déi éischt ass "Moien", déi zweet ass "Rous". Mir froen eis firwat mir op der Fähr vum alen Hafen vu Marseille op l'Estaque musse räissen.

D'Estaque war eemol e klengen Fëschereihafen, et gouf berühmt well et vum Cézanne gemoolt war a wéi hie vill aner méi oder manner berühmt Moler gemoolt huet.

Haut ass en an d'Metropol vu Marseille agebaut, awer huet seng "salzeg Loft" net verluer: et gi Schëffer, Marina mat Seegelen, populäre Plage.

De Sëtz vun Thalassantè Et ass direkt niewent dem Mier, no bei der Schëfferplaz, tatsächlech gesäit d'Plaz aus wéi en ale Schiffshaff, an tatsächlech erkläre se datt hei e Segelboot vu 19 Meter Längt gebaut gëtt déi ronderëm d'Welt leeft.

Op dem Pier, virun engem risege Holz Schéiner, bei der Entrée vum Gebai ass e klenge Boot an eng Aart Outdoor-Sofa transforméiert ginn.

Mir vermeiden et well d'Loft staark ass a mir flüchten an de Containerbar wou et Owes ass.

Auberge Espagnole, gouf op der Invitatioun geschriwwen. Dat ass, jiddereen huet eppes hausgemaach bruecht.

All ausser eis, déi geduecht et war e spuenesche Owesiessen, mat paella oder eppes.

D'Wiel vun der Nonviolence ass eng radikal Wiel, déi Konsistenz erfuerdert

Mir komme leeghändeg awer op der anerer Säit hongereg wéi Wëllef an Éier d'Platen vun aneren déi wierklech gutt sinn.

Virum Buffet schwätze mer iwwer de Mäerz, iwwer eis éischt Deeg vum Segelen, iwwer d'Situatioun am Mëttelmierraum, iwwer d'Migranten.

Och wéi och zu Marseille d'Welle vun der Intoleranz kontinuéierlech wiisst (d'Stad ass den operationelle Sëtz vum SOS Mediterranée) awer och vun der Erfarung vun enger Pazifist an net gewaltsam Praxis déi vu banne kënnt, vun enger interner Sich.

Et kann eng al ze intim Wiel schéngen an enger Welt duerch Kricherwinden duerchgaang. Et ass net sou.

D'Wiel vun der Nonviolence ass eng radikal Wiel, déi Konsistenz tëscht dem Interieur an Äussere vu sech selwer erfuerdert.

Maacht Fridde mat Iech selwer fir friddlech mat der Welt an op der Welt ze sinn. D'Marie, zum Beispill, huet gewielt d'Sangen als Instrument fir Fridden ze benotzen.

Sangen fir Fridden, sangen zesummen wärend mir eis op aner lauschteren fir kënnen Stëmmen unzeschléissen. A sou maache mir: mir sangen, schwätzen a lauschteren d'Erfarunge vun aneren.

Mir halen d'Versprieche vum Retour am Mäerz

Wéi de Philippe, aus der Associatioun Voices de la paix am Mediterranée.

Sailer identifizéiere sech mateneen a mam Philippe erkennen mir eis als Crew: hie seet eis wat seng Associatioun mécht andeems hien de Kanner léiert navigéieren.

Hir Schëffer hunn Seegele gemoolt mat Zeechnunge vum Fridden, et gëtt eng déi dem Malala gewidmet ass mam Bild vum Gesiicht vum pakistanesche Meedchen, Gewënner vum Nobel Friddenspräis.

Um Enn vum Nomëtteg, zesumme mat engem Fändel mam Wuert Paix, gëtt hien eis eng kleng gemoolt Käerz fir eis op eiser Rees an d'Mëttelmier ze begleeden.

Mir verspriechen zréck op Marseille am Mäerz fir et fir Iech ze bréngen. E richtegt Verspriechen, Séifuerer, am Géigesaz zu deem wat gegleeft gëtt, halen ëmmer hir Verspriechen.

Den nächsten Moien kënnt de Philippe bei eis begréissen. Follegt eis mat Ärem Zodiac duerch den alen Hafen. De Fändel vum Fridde gewénkt.

Mir begréissen Iech andeems Dir Är kleng Friddenskäerz op der Bréck erofrollt. Mir Surfen erëm. Ronderëm eis de Sound vum Mier, wéi e Song vu Fridden.

Bogen ze Barcelona.